ความรู้เพียงเล็กน้อย

พระเจ้า คือผู้ที่รวมทุกสิ่งเข้าไว้ พระเจ้าทรงเห็นที่เรากระทำทั้งหมดพระองค์ทรงรู้ในสิ่งที่เราซ่อนเร้นเอาไว้ สถานที่ซึ่งเราอยู่พระองค์ทรงเป็นอีกผู้หนึ่ง สถานที่ซึ่งเราอยู่ 2 คน บุคคลที่สามคือพระเจ้า พระเจ้าผู้ทรงสัมบูรณ์ ผู้ทรงนิรันดร์คือปฐมบทและปัจฉิมบท ในขอบเขตของความเป็นจริงเหล่านี้ความรู้ของพระเจ้า ก็เป็นสิ่งที่ไม่มีสิ้นสุดและไมมีขอบเขตจำกัดด้วย

เมื่อพระเจ้าทรงมีเจตนาที่จะสร้างจักรวาล พระองค์ทรงกล่าวว่า “จงเป็น” และจักรวาล ก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์ ในความเป็นจริง ในการอธิบายควรจะเป็นคำพูดง่ายๆ ว่า จักรวาลคือความรู้ของพระเจ้าที่สำแดงในรูปของความรู้ปรากฏการณ์ของจักรวาลคือการเคลื่อนย้านความรู้ของพระเจ้า เป็นความรู้ของพระเจ้าที่แสดงตนในรูปลักษณ์ของจักรวาล เพราะฉะนั้นจักรวาลทั้งมวลไม่ใช่สิ่งใดนอกจากความรู้ของพระเจ้า

ความรู้ไม่ว่าจะน้อยหรือมากก็คือความรู้ น้ำของมหาสมุทรหยดเดียวก็เป็นน้ำ น้ำในรูปของมหาสมุทรก็คือน้ำ และในรูปของหยดน้ำก็คือน้ำเช่นกัน น้ำยังคงเป็นน้ำไม่ว่าอยู่ในรูปของมหาสมุทรหรือหยดน้ำ โดยจักรวาลนี้เป็นปรากฏการณ์แห่งความรู้ของพระเจ้า เพราะฉะนั้น พื้นฐานและโครงสร้างที่พัฒนาล้วนเป็นความจริง เมื่อวิเคราะห์ชีวิตที่ถูกกักขังในโลกวัตถุ ก็จะนำมาสู่ความชัดเจนอย่างเพียงพอว่า ชีวิตทั้งหมดไม่ใช่สิ่งใดนอกจากความรู้และความรู้จะเป็นความรู้ก็ต่อเมื่อมีความหมายและวัตถุประสงค์ในตัวความรู้ดังกล่าว

ความรู้สึกแปลกๆ ค่อยๆ เพิ่มขึ้น เมื่อผู้หนึ่งคิดใคร่ครวญเกี่ยวกับระบบจักรวาลที่พระเจ้า ผู้ทรงสลักเสลาทั้งมวลทรงสถาปนาขึ้น ดูเหมือนจะน่าประหลาดอย่างยิ่ง ที่ทำไมพระเจ้าจึงสร้างระบบซึ่งในระบบดังกล่าว ความเจ็บปวดและความปิติยินดี ความทรมานและความสุข ความโศกเศร้าและความสะดวกสะบายดำรงอยู่เคียงคู่กัน ตัวอย่างเช่น ไม่มีใครสนามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่กินอาหาร ทุกคนถูกบังคับให้นอน ผู้หนึ่งเผชิญกับข้อจำกัด และข้อจำกัดดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ความรู้สึกของความรู้นี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจากวัตถุประสงค์ที่แท้จริงแห่งความรู้ของพระเจ้า พระเจ้าทรงบอกอาดัมว่า

“โอ้ อาดัม จงพำนักอยู่ในสวนสวรรค์ กับคู่ครองของเจ้าและบริโภคสิ่งที่สวยงามด้วยความปิติยินดีตามที่และในที่ที่เจ้าปรารถนา”

สวนสวรรค์ คือ ที่พักอาศัย ซึ่งไม่มีขอบเขตถูกกำหนดไว้ หรือกล่าวได้ว่า ไร้ขอบเขตจำกัด คำกล่าวอันศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้าที่ว่า

“บริโภคสิ่งที่น่าปิติยินดีตามที่และในที่ที่เจ้าปรารถนา”

ชี้ให้เห็นว่าอาดัมได้รับมอบหมายให้ควบคุมเหนือพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตของสวนสวรรค์ กล่าวอีกอย่างหนึ่งคืออาดัมบิดาของเราได้รับสิทธิในการเป็นเจ้าของพื้นที่อันไม่จำกัดของสวนสวรรค์แต่เพียงผู้เดียว

นอกจากนี้พระเจ้า ผู้ทรงวิทยญาณยิ่ง ยังได้บอกกับอาดัมผู้นี้อีกว่า

“จงอย่าเข้าไปใกล้ต้นไม้ดังกล่าว หรือเจ้าจะวิ่งเข้าไปสู่ความชั่วร้ายและการกระทำผิด” ในพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลของสวนสวรรค์ มีต้นไม้และพื้ชจำนวนนับไม่ถ้วน ในบรรดาต้นไม้ทั้งหมดนั้น มีอยู่ต้นหนึ่งที่ถูกแสดงให้แก่อาดัมและเตือนไม่ให้เข้าใกล้ต้นไม้ต้นดังกล่าว ได้เกิดเหตุการณ์ที่อาดัมกระทำการฝ่าฝืน ทั้งที่เขาไม่เคยปรารถนาที่จะกระทำ ผลที่ตามมาจากความผิดพลาดของอาดัมคือสวนสวรรค์ปฏิเสธเขา และถูกตัดขาดจากดินแดนที่มอบให้เขา เหตุการณ์ทั้งหมดคือที่เกิดขึ้นในลักษณะนี้

มีสวนซึ่งชวนให้หลงใหล พร้อมด้วยต้นไม้ พืช ลำธารและสายน้ำ รวมทั้งวังที่งดงามเพื่อใช้พำนัก มนุษย์ได้รับสิทธิทุกประการเพื่อใช้สอยทุกสิ่งตามความพึงพอใจและเจตนารมณ์ของเขา เพียงส่วนหนึ่งของสวนเท่านั้นที่ถูกจำกัดสำหรับอาดัม และได้รับการเตือนว่า แม้เจ้าจะมีพลังในการเข้าไปในสวนนั้น แต่จะเป็นการดีกว่า ถ้าเจ้าจะไม่ใช้พลังดังกล่าว กาลเทศะยังอยู่ภายใต้การควบคุมของคำสั่งอาดัม ตราบเท่าที่อาดัมมิได้กระทำการฝ่าฝืนต่อกฎข้อบังคับดังกล่าวของพระเจ้า แต่ครั้งหนึ่งด้วยความไม่สนใจคำเตือนข้อห้าม เขาก็กระทำการฝ่าฝืนข้อจำกัดของที่ว่างและเวลาจึงถูกกำหนดแก่อาดัม หลายเรื่องราวที่ถูกค้นพบเกี่ยวกับต้นไม้ต้องห้าม จะพบว่ามีประเด็นหลากหลายเกี่ยวกับต้นไม้ต้องห้าม คนบางส่วนบอกว่าเป็นต้นข้าวสาลี บางคนบอกว่าเป็นต้นแอปเปิ้ล และบางส่วนเชื่อว่าเป็นต้นองุ่น ต่างคนต่างมีข้อมูลที่แตกต่างกันเกี่ยวกับต้นไม้ แต่เท่าที่พิจารณาจากบันทึกศักดิ์สิทธิ์และคัมภีร์ของพระผู้เป็นเจ้า ไม่มีการกล่าวถึงชื่อต้นไม้

เมื่อต้นไม้นี้ได้รับการพิจารณาตามทรรศนะทางด้านจิตวิญญาณ และในสภาพที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับความกระตือรือร้นของจิตสำนึกระหว่างทำอุตรวิสัยสมาธิ พบว่าต้นไม้นี้ในความเป็นจริง คือสัญลักษณ์การเข้าใกล้ที่จำเพาะเจาะจงของแบบแผนทางความคิดที่ดำรงอยู่ในสวนสวรรค์ทั้งหมด ถูกวางบทบาทให้อยู่ในคำสั่งและอำนาจของมนุษย์ เมื่อผู้หนึ่งจะต้องกินแอปเปิ้ล แม้ว่าต้นแอปเปิ้ลจะมีอยู่ในสวนสวรรค์แล้ว ความต้องการที่จะกินแอปเปิ้ล ผลแอปเปิ้ลก็พร้อม

สำหรับการบริโภค ความต้องการดื่มน้ำก็พอแล้วสำหรับการมีน้ำให้ดื่ม การเข้าใกล้นี้เปิดเผยว่า มีวิธีการที่จะกำหนดบางสิ่งอยู่ 2 แบบ

หนึ่งในนั้นคือหลังจากที่ผู้หนึ่งปลูกต้นแอปเปิ้ลแล้ว ก็รอเวลาที่ต้นแอปเปิ้ลเจริญเติบโต จนหลังจากเวลาสำคัญที่ต้นไม้ให้ผล และผู้หนึ่งมีความปรารถนาที่จะได้รับความสำราญจากผลไม้ ก็ต้องเดินไปที่ต้นไม้นั้น เก็บรวบรวมและกินผลไม้ดังกล่าว อีกวิธีการหนึ่งในการกำหนดก็คือ มีต้นไม้ที่ออกผลมากมาย ไม่มีใครที่ปลูกต้นไม้เหล่านี้หลังจากพรวนดินแล้ว หรือมีผู้ใดดูแลเอาใจใส่มัน ตอนนี้ถ้าผู้หนึ่งต้องการกินแอปเปิ้ล ผลแอปเปิ้ลก็มีพร้อมเพื่อสนองความพอใจในรสชาติของผู้หนึ่ง โดยไม่ต้องวุ่นวายในการเก็บผลแอปเปิ้ล ความชำนิชำนาญ และความรู้ที่ต้องการในการจัดการกับรูปแบบการกำหนดนี้ สามารถสำรวจได้โดยการเปรียบเทียบกับพฤติกรรมของพระเจ้า

นับเป็นส่วนสำคัญแห่งเจตนารมณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของพระผู้เป็นเจ้า ที่จักรวาลควรจะกลายมาเป็นการดำรงอยู่ ดังนั้น เมื่อพระองค์ทรงสั่งให้เห็น ด้วยการกล่าวว่า “กุน” (จงเป็น) มันก็ปรากฏเป็นขึ้นมา ในชีวิตแบบสวนสวรรค์เจตนารมณ์ที่จะกินแอปเปิ้ลถูกรวมเข้าไปในจิตใจของอาดัม ดังนั้น เมื่อเขาประสงค์จะกินสักผลหนึ่ง เขาก็กล่าวว่า “แอปเปิ้ล” และผลแอปเปิ้ลก็ปรากฏออกมา การเปล่งเสียงคำว่า “กุน” เป็นผลให้จักรวาลมีอยู่ และด้วยการกล่าวว่า “แอปเปิ้ล” ทำให้แอปเปิ้ลมีอยู่พร้อม สิ่งนี้พระเจ้าพระผู้อภิบาลแห่งการสร้างสรรค์ทรงตอบรับว่า

“ฉันคือผู้ดีที่สุดในหมู่ผู้สร้างสรรค์”

ตามเหตุผลแล้ว พระเจ้าทรงมอบศักยภาพในการสร้างสรรค์ให้แก่สิ่งถูกสร้างของพระองค์ สามารถสร้างสรรค์เสมือนที่พระองค์เองทรงกระทำ ความแตกต่างในการสร้างสรรค์ของพระเจ้ากับการสร้างสรรค์ของมนุษย์นั่นคือ พระเจ้าทรงสร้างสรรค์โดยปราศจากทรัพยากรธรรมชาติใดๆ ทรัพยากรธรรมชาติถูกผลิตขึ้นโดยอัตโนมัติเพื่อให้เจตนารมณ์ของพระองค์บรรลุผล ในเรื่องการสร้างสรรค์บางสิ่ง ทั้งหมดที่พระเจ้าต้องการแสดงก็คือการสรรค์สร้างเมื่อพระเจ้าผู้ทรงอำนาจอย่าง

ล้นเหลือทรงกล่าวคำว่า “กุน” ศักยภาพในการสร้างสรรค์ของมนุษย์เกี่ยวข้องกับการใช้ทรัพยากร มนุษย์พึ่งพาอาศัยทรัพย์สมบัติและทรัพยากรธรรมชาติในการสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ

หลังจากศักยภาพในการสร้างสรรค์ ที่ได้รับการปลดปล่อยจากการหน่วงเหนี่ยวของที่ว่างและเวลาได้ถูกนำมาใช้ ผู้หนึ่งก็สุขสำราญกับชีวิตด้านจิตวิญญาณ และเมื่อศักยภาพการสร้างสรรค์เหล่านี้ถูกใช้ โดยขึ้นอยู่กับข้อจำกัดของกาลเทศะ ผู้หนึ่งจะยังคงอาศัยอยู่ในโลกวัตถุ ชีวิตที่ถูกกักขังด้วยการขึ้นอยู่กับทรัพย์สมบัติและทรัพยากรธรรมชาติ คือชีวิตที่ถูกลืมเลือน เขลาและอยุติธรรม

เช่นเดียวกับสติปัญญา วิทยญาณความฉลาดรอบรู้ก็เติบโตและเจริญงอกงามเหมือนต้นไม้ ความรู้เติบโตไปสู่กิ่งก้านสาขามากมาย มีการริเริ่มปรัชญาใหม่ๆ ตลอดเวลา มีการค้นพบและสร้างประดิษฐกรรมใหม่ๆ ในทำนองเดียวกันและในวิธีการเดียวกันอย่างเด่นชัด ต้นไม้แห่งความอยุติธรรมและอวิชชาก็มีกิ่งก้าน ใบดอกและผลเช่นกัน ถ้าพื้นฐานการพัฒนาและความเจริญก้าวหน้าของมนุษย์เป็นเรื่องความอยุติธรรมและอวิชชาแล้ว การสร้างประดิษฐ์กรรมทั้งหมดก็จะนำเอาความทรมานมาให้ แทนที่จะเป็นความสุขและความสำราญใจ บังเกิดความทุกข์ร้อนแทนที่จะเป็นความสุข แทนที่จะมีความพึงพอใจในความสำเร็จความขุ่นเคืองกลับคืบคลานเข้ามาในชีวิต

เมื่อศึกษาวิเคราะห์การพัฒนาของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ เราพบว่าความก้าวหน้านี้วางอยู่บนสิ่งที่พระเจ้าผู้ทรงรอบรู้ เรียกว่า การละเมิดฝ่าฝืน ความอยุติธรรมและความอวิชชาทั้งหมด การพัฒนาในปัจจุบันสร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานให้มนุษยชาติ พวกเราทุกคนมีความกระวนกระวายใจ ถูกทำให้ขุ่นเคืองและไม่สบายใจ เงาทะมึนแห่งความวิตกกังวล และความรู้สึกไม่มั่นคงคือความหวาดกลัวที่จะกลืนกินมนุษยชาติทั้งหมด แต่โดยที่ทั้งหมดนี้สำเร็จลงได้โดยอาศัยทรัพยากรที่จำกัดและการหน่วงเหนี่ยวของกาลเทศะที่เฝ้าดูอยู่ มนุษย์จึงได้รับแต่ความกังวลและความทุกข์ใจ

ผู้ที่ปลดปล่อยตนเองจากข้อจำกัดของที่ว่างและเวลา และได้รับการคัดเลือกเพื่อการเขาใกล้ทางด้านจิตวิญญาณ จะดำเนินตามธรรมชาติอย่างกลมกลืน และเมื่อเราศึกษาธรรมชาติ จะสังเกตเห็นว่า แหล่งที่มาและวิธีการที่มีอยู่บนโลก วางอยู่บนการยอมรับและการรับใช้อย่างจริงใจโดยปราศจากการมุ่งหวังรางวัลตอบแทน ซึ่งเป็นแรงกระตุ้นและความปรารถนาส่วนตัว ตัวอย่างเช่น ดวงอาทิตย์ขึ้นทุกวัน อย่างรับผิดชอบต่อหน้าที่ เพียงยังประโยชน์แก่สิ่งถูกสร้างของพระผู้อภิบาลของมัน น้ำซึ่งชะล้างทำความสะอาดให้มนุษยชาติก็กระทำไป โดยปราศจากการคาดหวังการยกย่องหรือรางวัลตอนแทนใดๆ จากสิ่งถูกสราง เหมือนกันในกรณีของอากาศ ออกซิเจน พืชและแร่ธาตุ สิ่งประดิษฐ์ทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ได้กลายเป็นความทุกข์ยากและความเจ็บปวดของมนุษยชาติ เพราะสิ่งเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นโดยการผสมกันของทรัพย์สมบัติ และทรัพยากรธรรมชาติซึ่งพระเจ้าทรงสร้าง กับความด้อยทางความคิดของมนุษย์ที่แสวงหาผลประโยชน์ทงด้านการเงินตราจากประดิษฐกรรมเหล่านี้ ความปรารถนาส่วนตัวยอมรับ แม้แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการนำเอาทรัพย์สมบัติไปใช้ประโยชน์เพื่อสร้างสิ่งประดิษฐ์สมัยใหม่ และสิ่งเหล่านี้ได้พิสูจน์แล้ววา แทนที่จะเป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติ กลับเป็นแหล่งกำเนิดของความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทางจิตใจสำหรับมนุษยชาติ