ข้อมูลที่ไม่สิ้นสุดยุติ

คำนิยามหนึ่งของความรู้คือ การกระตุ้นกระบวนการการรับรู้หรือการเรียนรู้สิ่งต่างๆ ถ้าเราไม่มีความรู้เกี่ยวกับสิ่งต่างๆ สิ่งเหล่านั้นก็จะยังคงไม่มีการดำรงอยู่สำหรับเรา ความรู้สามารถแยกแยะออกเป็น 3 ประเภท ประเภทที่หนึ่งเป็นความรู้ที่เราถูกป้อนด้วยข้อมูลบางสิ่งบางอย่าง และเรายอมรับข้อมูล ดังกล่าวด้วยความเชื่ออย่างมั่นใจ ประเภทที่สองคือ เราจะเชื่อเมื่อมองเห็นเท่านั้น และความรู้ประเภทที่สามคือ เมื่อเราสามารถรู้สึกถึงคุณสมบัติซึ่งอยู่ภายในของสิ่งที่เห็นและสามารถสำรวจลึกเข้าไปภายในของสิ่งนั้นได้ ผู้คนทางด้านจิตวิญญาณให้นามความรู้ทั้งสามประเภทนี้ว่า

1) ความรู้แท้จริง

2) ความรู้แน่ชัด

3) ความเป็นจริงที่แท้จริง

ความรู้แท้จริง (อิลมุลยะกีน) คือสภาพความรู้เมื่อเราได้ข้อมูลว่านักวิทยาศาสตร์ประดิษฐ์อุปกรณ์ (อาวุธ) ที่สามารถสังหารมนุษย์ได้คราวละนับแสนคนในเวลาเดียวกัน ถึงแม้ว่าเราไม่เคยเห็นระเบิดอะตอมหรือนิวเคลียร์ เราก็เชื่อ และมั่นใจว่ามีอุปกรณ์ดังกล่าวดำรงอยู่จริง

ความรู้แน่ชัด (อัยนุลยะกีน) คือ สภาพความรู้เมื่อเราได้ข้อมูลว่านักวิทยาศาสตร์ประดิษฐ์จอภาพ ซึ่งสามารถแสดงภาพ และวัตถุที่อยู่ห่างไกลออกไปได้โดยที่เราสามารถเห็นปรากฏการณ์การส่งสัญญาณภาพจากสถานีที่อยู่ห่างออกไป และการรับภาพทางเครื่องรับโทรทัศน์ เพราะฉะนั้น ความรู้นี้จึงถูกเรียกว่า ความรู้แน่ชัด เพราะความแน่ชัดในความจริงของความรู้นี้ ได้รับการยืนยันโดยการมองเห็น

เราได้รับแจ้งให้รู้ว่า พื้นฐานของจักรวาลและทุกสิ่งที่ดำรงอยู่ในจักรวาลคือ แสง เพราะเราไม่สามารถมองเห็นแสง และไม่มีความรู้ใดๆ เกี่ยวกับรูปแบบโครงสร้างของแสงเหล่านี้ เพราะฉะนั้น เราน่าจะกล่าวว่า เราไม่ได้รับความรู้ความเป็นจริงแท้จริง (ฮักกุลยะกีน) และถ้าเรารู้แหล่งกำเนิดและรูปแบบโครงสร้างของแสง จึงน่าจะเป็นสภาพของการรู้ความจริงแท้จริง

นักวิทยาศาสตร์ ค้นพบว่า ทุกสิ่งที่ดำรงอยู่ในโลกถูกห่อหุ้มอยู่ในแสง แสงล้อมรอบวัตถุมองเห็นได้ในบางขอบเขตในสภาพแวดล้อมเฉพาะ ด้วยความช่วยเหลือของกล้องถ่ายรูปที่ออกแบบเป็นพิเศษ แต่อย่างไรก็ตาม บัดนี้มีการยืนยันแล้วว่า ทุกสิ่งถูกห่อหุ้มอย่างมิดชิดในเปลือกของแสง แต่ที่ยังคงต้องได้รับการค้นพบก็คือ แหล่งกำเนิดที่ป้อนแสงเข้ามาคืออะไร โดยเราขาดความรู้เกี่ยวกับแหล่งกำเนิดที่ป้อนแสงเหล่านี้เข้ามา ดังนั้นจึงไม่สามารถอ้างได้ว่าเราคงพบความเป็นจริงแล้ว ถึงแม้ขณะนี้แสงจะรู้ว่าเรือนร่างทางกายภาพนี้อาศัยการป้อนของสูง แต่ความรู้ของเราเกี่ยวกับแหล่งกำเนิดที่ป้อนแสงเหล่านี้เข้ามาก็เกือบเป็นศูนย์ นักศึกษาทางจิตวิญญาณจะสามารถมีหนทางไปสู่ความเป็นจริงแท้จริง (ฮักกุลยะกีน) โดยผ่านทางการฝึกฝนมุรอกอบะฮ์อย่างต่อเนื่องหลังจากข้ามขอบเขตสองขั้นตอนแรกนั่นคือ ความรู้แท้จริง (อิลมุลยะกีน) และความรู้แน่ชัด (อัยนุลยะกีน) ไปแล้ว

เมื่อครูจิตวิญญาณใคร่ครวญถึงสรรพสิ่งที่ดำรงอยู่ในจักรวาล อธิบายทฤษฎีหรือแนวความคิดบางอย่าง เขาจะได้รับความรู้ทั้งสามขั้นตอนเบื้องหน้าเขา ขั้นตอนก่อนอื่นทั้งหมด เขาจะสังเกตุพินิจพิจารณา และทำความเข้าใจสิ่งนั้นอย่างนักวิชาการ จากนั้นจึงสังเกตในรายละเอียดอย่างใกล้ชิดและอย่างลึกซึ้ง และหลังจากนั้นจึงพิจารณาที่จะสำรวจความเป็นจริงของสิ่งนั้น เขาไม่รู้สึกสบายใจ ถ้าไม่ประสบความสำเร็จในการค้นพบความเป็นจริงที่สำคัญ และที่ซ่อนอยู่ในลักษณะภายนอกของสรรพสิ่งที่อยู่ภายใต้การพิจารณา ก่อนที่จะเข้าไปค้นหาการแบ่งประเภทความรู้เหล่านี้อย่างลึกซึ้ง ก่อนสิ่งอื่นใดจำเป็นที่ผู้หนึ่งควรเข้าไปในวงจรข้อมูลนั้นคือ เขาควรยอมรับบางสิ่งบางอย่างในฐานะปรากฏการณ์ของความรู้

ในคัมภีร์ของพระเจ้าและบันทึกศักดิ์สิทธิ์ ได้มีการพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่า การดำรงอยู่ของสรรพสิ่งเป็นเพียงข้อมูล ก่อนการเรียนความรู้เกี่ยวกับนามชื่อ อาดัมไม่มีค่า แม้แต่ความสำคัญที่จะถูกกล่าวถึงในขั้นแรกพระเจ้าผู้ทรงรอบรู้มอบความรู้ให้อาดัม และหลังจากนั้นเขาจึงถูกถาม ให้แสดงความรู้ที่ร่ำเรียน ซึ่งเทวทูตเองก็ถูกบอกให้นำเสนอ เทวทูตเหล่านั้นตอบว่า

“ไม่มีความรู้ใดๆ แก่พวกข้าพระองค์ นอกจากสิ่งที่พระองค์ได้ทรงสอนพวกข้าพระองค์เท่านั้น”

ในความเป็นจริงการสนทนาของเทวทูตนี้เปิดเผยความลับที่ชัดเจนแน่นอนที่ว่าไม่ว่ามนุษย์หรือเทวทูตคือผลรวมความสำเร็จของรูปแบบความรู้ที่เขาได้รับ

เทวทูตดำรงอยู่ก่อนการสร้างสรรค์อาดัม ความรู้ของเทวทูตบอกพวกเขาว่า อาดัม (มนุษย์) อาจจะหลั่งเลือดและสร้างความเสียหาย พระเจ้าไม่ได้หักล้างพวกเขา อย่างไรก็ตามทรงกล่าวว่า

“เรารู้ในสิ่งที่พวกเจ้าไม่รู้”

และเทวทูตยอมรับเช่นกันว่า พวกตนไม่รู้นอกจากสิ่งที่พระเจ้าทรงสอนพวกเขา ปรากฏความฉลาดหลักแหลมและวิทยปัญญาในสิ่งที่พระเจ้าเองทรงกล่าวว่า

“และพระองค์ทรงสอนบรรดานามของทั้งปวงให้แก่อาดัม ภายหลังได้ทรงสั่งให้แสดงสิ่งเหล่านั้น”

การอธิบายนี้พิสูจน์อย่างชัดเจนว่า ตลอดชีวิตมนุษย์ไม่ว่าภายในหรือภายนอกคือชีวิตในโลกแห่งการชำระก่อนที่จะมายังโลกนี้ ชีวิตในโลกนี้ ชีวิตหลังความตายในอะอ์รอฟ ชีวิตในวันฟื้นคืนชีพหรือวันตัดสินพิพากษา ชีวิตในสวนสวรรค์หรือในนรก ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่ในความรู้หากไม่ตระหนักถึงสวนสวรรค์และนรก ทั้งสองนั้นก็ไม่มีการดำรงอยู่สำหรับเรา ถ้าไม่รู้ว่าเรามีชีวิตแม้หลังจากตายไปแล้ว และแรงกระตุ้นทั้งหมดยังคงทำงานอยู่เหมือนเมื่อยังมีชีวิตในโลกนี้ ดังนั้น ชีวิตหลังความตายก็ไร้ความหมายสำหรับเรา และไม่สามารถแม้แต่จะกล่าวถึงชีวิตในอะอ์รอฟ ถ้าเราไม่มีความรู้นี้จากคัมภีร์อัล กุรอาน คัมภีร์ของพระเจ้าและผู้ใกล้ชิดพระองค์ พร้อมด้วยมรดกของบรรดาศาสดาว่า เราสามารถอธิบายเรื่องหลังจากความตายได้ และเราต้องมีชีวิตอยู่ในหนึ่งจากสองสภาพนี้ ดังนั้น ตายหรือเป็น ในชีวิตหลังความตาย จะกลายเป็นสิ่งไร้สาระและไม่มีประโยชน์สำหรับเรา และมโนภาพของความดีและความชั่วจะสูญเสียความสำคัญของตนเองไป ทั้งความชั่วทั้งสองต่างดำรงอยู่ เพราะเราได้รับแจ้งทั้งสองสิ่งนี้จากบรรดาศาสดาของพระเจ้า

ความรู้ประเภทหนึ่งคือความรู้ที่ได้รับผ่านทางการเรียนรู้ต่างๆ ที่เรามีในเชิงจิตวิญญาณนิยม ซึ่งเรียกความรู้นี้ว่าความรู้ที่ได้รับ (Acquired Knowledge) นั่นคือความรู้ที่สามารถได้รับตามศักยภาพจิตสำนึกของคนๆ หนึ่ง ความรู้อีกเช่นกัน เป็นข้อมูลประเภทที่ไม่สิ้นสุดยุติ ตัวอย่างเช่น เราคุ้นเคยกับหนึ่งสองและสาม เพราะตัวเลขนี้ผ่านลงมายังคนรุ่นต่างๆ ในฐานะข้อมูลที่ไม่สิ้นสุดยุติซึ่งไม่มีการขาดตอน เรากล่าวว่า หนึ่ง สอง สาม แต่ไม่สามารถบอกได้ว่า อะไรที่มาก่อนหนึ่ง ถ้าบางคนโต้แย้งว่าหนึ่งนี้ไม่ใช่หนึ่ง และสองไม่ใช่สองแล้วเรามีสิทธิ์ที่จะพิสูจน์ว่า หนึ่งที่จริงคือหนึ่ง และไม่สามารถตั้งชื่อให้เป็นสองและสองที่จริงคือสองและอื่นๆ